สายฝนที่เยือกเย็น เหมือนดังก้อนเมฆร้องไห้
ฟ้าร้องเปร่งเเสงทอง เสียงดังเธอได้ระบาย
ฉันรู้สึกเศร้าใจ เมื่อได้สำผัสเธอ...
รักกันไม่มีวันนั้น ตัวฉันนั้นไร้กำลัง
ขอเพียงได้ยืนตากฝน จะยืนปลดปล่อยความคิด
เเม้นเธอไม่มีอีกเเล้ว ปล่อยเธอออกไปไกลเเสนไกล
จะยืนปลดปล่อยความคิด...
จะยืนปลดปล่อยความรัก...
จะยืนปลดปล่อยความฝัน...
ปล่อยความทรงจำ ให้เป็นดั่งทำนอง ของชีวิต
ตัวฉันเก้าเดินต่อไป ตามทางที่ฝนกำหนดไว้
ประพันธ์โดย AtoM
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น