วันพุธที่ 2 กรกฎาคม พ.ศ. 2557

วันที่สาม บน ปฏิทิน




ย้อนกลับไปเมื่อสองปีก่อน ผมได้กลับไปเที่ยวเชียงใหม่และได้พบกับคนๆหนึ่ง ซึ่งคนๆนั้นเค้าได้ทำให้ผมเกิดความรู้สึกที่ผมเคยลืมไปนานแสนนาน

ในเดือน มิถุนายน ของปี 2554 ผมได้กลับไปเที่ยวเชียงใหม่ และแน่นอนว่าการที่กลุ่มเพื่อนได้กลับมาเจอกันย่อมมีการสังสรรเป็นธรรมดา

และวันนั้นเราก็ได้ทำเรื่องธรรมดาให้มันเกิดขึ้น...

แต่มันเริ่มไม่ธรรมดาตรงที่ สายตาของผม ได้พบเจอกับผู้หญิงคนหนึ่ง

ณ โมเม้นนั้น มันเหมือนกับภาพสโลโมชั้น มันเหมือนกับเวลาได้หยุดนิ่งลง (หากนึกภาพไม่ออกให้นึกถึงฉากเปิดตัวนางเอกในละคร) ผมจ้องมองเธออย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ และมองจนเธอหายไปในผู้คน

ผมเหมือนอยู่ในโลกส่วนตัวจนกระทั้งเพื่อนๆในโต๊ะ ต่างชนแก้วและเรียกผมให้ชนกับมัน แต่ในหัวผมก็ยังคิดถึงเรื่องเธอคนนั้นอยู่ตลอดเวลา พร้อมกับเพลงที่คลอมาจากร้าน "ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ถ้าปล่อยให้เธอเดินผ่าน..." (มันชักจะเข้ากับบรรยากาศเกินไปละ)

ผมได้แค่คิด และไม่ทำอะไร เพราะคิดว่าคงเหมือนอารมณ์ทั่วๆไป ที่ชอบนะแต่ว่าเดี๋ยวก็ลืม

แต่มันไม่เป็นอย่างนั้นนะซิ หลังจากที่เวลาล่วงเลยผ่านไป จากเหล้าคอขวด จนเหลือแค่ก้นขวด ในหัวผมก็ยังคงมีแต่เรื่องของเธอคนนั้นอยู่ตลอดเวลา... ผมจะทำอย่างไรดี

ก่อนหน้านี้ไม่เคยคิดที่จะมีใคร ไม่เคยที่จะสนใจใครมากมาย อยู่คนเดียวไปก็สบายดี แต่ตอนนี้กลับร้อนรน ฮึ่ยๆๆๆ

สุดท้ายผมก็ทนเสียงหัวใจของตัวเองไม่ไหว(อ้วกแป๊ป) จึงเริ่มมองหาเธออีกครั้ง จนได้รู้ว่าเธอนั้น ได้นั่งอยู่ที่ร้านข้างๆนั่นเอง

ด้วยความที่เป็นคนขี้อาย(เร๊อออออ) ผมจึงได้ขอร้องให้เพื่อนทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อให้ และมันก็รับปากจะทำให้ โดยแลกกับการที่ผมต้องให้สร้อยมันสองเส้น !! O_O (แม่เจ้า กลางร้านเหล้าเลยนะเว้ย.. แต่ก็เอาวะ)

หลังจากตกลงได้ดังนั้น มันก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ก่อนจะยิ้มเหี้ยมเกรียมแล้วเดินไปหาเป้าหมายทันที !!

หายไปชั่วอึดใจ มันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะชูมือขึ้นมา แล้วบอกกับผมว่า "กูทำงานสำเร็จแล้ว จ่ายค่าตอบแทนมาแล้วรับของไป" (อุบ๊ะ อย่างกะมาเฟียร์)

แต่สิ่งที่ได้มา มันไม่ใช่เบอร์โทร มันกลับกลายเป็นชื่อเฟส เอาวะ เฟสก็เฟส

หลังจากวันนั้นผมก็ได้แอดเฟสเค้าไป และได้พูดคุยกับเค้าบ้างบางครั้ง ใช่ครับบางครั้ง เพราะผมไม่รู้จะชวนคุยอะไรดี ผมอยากคุยกับเค้านะ อยากคุยทุกวัน แต่ก็นั้นล่ะ เอาเข้าจริงๆ ก็พูดไม่ออก

ผมเลยทำได้แค่เฝ้ามองเค้าผ่านหน้าเฟส คอยกด LIKE ให้เค้า โดยหวังว่าเค้าจะรับรู้ตัวตนของผมบ้าง หรือถ้าจะให้ดีกว่านั้น ผมก็อยากจะให้เค้ารู้นะว่า "ที่ผม LIKE เพราะ ผม LOVE" (อ้วกอีกที อ้วกกกกกกกก)

สองปี ที่ผมเป็นแบบนี้มาตลอด ทุกครั้งที่ผมรู้สึกแย่ ผมมักจะเข้าเฟสเค้า เพื่อที่จะได้มองดูเค้าใน อิริยาบท ต่างๆ และมันมักจะทำให้ผมยิ้มได้เสมอ เสมือนว่าได้ชาร์จแบตเพิ่มพลัง

จนบางครั้งบางที ผมก็สงสัยนะ ว่าพฤติกรรมแบบนี้ มันโรคจิตรึป่าวฟระ =_=

ผมเคยลืมไปแล้ว ว่าความรักมันเป็นอย่างไร

ผมเคยลืมไปแล้ว ว่ารักแรกพบมีอยู่จริง

ผมเคยลืมไปแล้ว ว่าการแอบรักใครสักคนมันเป็นแบบไหน

วันนี้ผมได้รู้จักสิ่งเหล่านั้นอีกครั้ง

ขอบคุณเธอ ที่เดินผ่านมา และฉันหวังว่าเรื่องของเธอกับฉัน มันจะไม่ใช่แค่สายลม


บทความโดย   ชื่อปิงปิง เพื่อนๆเรียก ไอ้เชี่ยปิง