เดินในสีน้ำเงิน

ผมเดินไปตามทางที่ห่างไกลออกจากความทรงจำสีทอง
เลขสี่ดูไร้คุณค่าผุพังเหมือปีศาจที่มีเลือดสีน้ำเงิน หัวใจสีส้ม
เเสนดื้อดึงไม่ยอมออกมาจากต้นลำพูที่เเห้งเฉา

"ในตอนนี้ผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในราตรีที่จันทร์เป็นสีดำ"
ผมเลยเริ่มเดินถอยหลังกลับไป สู่ความทรงจำสีท้องในหัวที่หนักอึ้ง มันเริ่มชัดเจนเลื่อยๆ...
ปีศาจตนนี้เลยได้ปรากฎร่างให้ผมได้เชยชมอีกที เเต่ตัวตนของเธอได้เปลี่ยนไป
เธอไม่มีความรู้สึก เธอไม่มีตา ไม่มีความฝัน เธอคือนิทานที่คอยหลอกหลอนในหัวสมองของผม
ภาพที่ปรากฎในหัวของผมตอนนี้คือ บนเตียงนอนที่เเสนอบอุ่น เเม่กำลังเล่านิทานเรื่องนี้ให้ลูกสาวฟังอยู่..........................ทันใดนั้น!!!....................................
.............ลูกสาวหยิบดินสอสีทองขึ้นมาเเล้วเเทงไปที่ร่างกายของเเม่อันเป็นที่รัก จนเลือดสีน้ำเงินกระเด็น
ไปทั่วห้องนอน เเม่ยิ้มด้วยความสุข เเม่นอนตายหลับฝันดี.....ส่วนลูกสาวกำลังนำดินสอสีทองที่ติดเลือด บรรจงระบาย
ดวงอาทิตย์ในนิทาน ด้วยน้ำตา...

พระจันทร์