วันอังคารที่ 1 มกราคม พ.ศ. 2556

07-12-2012

เวลา ตี3:16 
อากาศ19องค์ศา  คุณนอนหลับ.....บนที่นอนอันอบอุ่นที่สุด  ผมหวังว่าอย่างนั้น..............................ผมขับรถ   ถนนว่างเปล่าประปรายกลมกลืนกับหมอกในฤดูหนาว  เเสงสีทองมหัศจรรย์เปิดทางให้ผมขับรถอย่างไร้จุดหมาย  เสียงเพลงจากเทปคาสเซ็ทเก่าๆนำทางผมไปสู่คุณ    รู้มั้ยครับวันนี้พระจันทร์เศร้าบรรลัย มันโดดเดี่ยวไม่เคยนิทรา ผมได้เเต่มองเเล้วรู้สึกถึงคุณ   พอนึกถึงคุณทีไรรู้สึกตัวเองโง่ทุกที โง่เพราะความคิดที่ทำไม่ได้  ผมอยากจะยกโลกใบนี้ให้มีเเค่เราสองคน เพื่อที่จะได้พบเจอกันอีกครั้ง  ผมอยากจะเดินเพื่อตามหาความเข้าใจ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าผมต้องการเข้าใจอะไร เหมือนมนุษย์คนหนึ่ง ต้องการคำตอบทั้งที่ยังไม่มีคำถาม ข้อนข้างจะประสาทเเดกนะราตรีนี้ เป็นห่าอะไรกัน  เพลงสุริยุปราคา ผมเเหกปากร้องในความมืดตอนนี้ "ทำไมมันถึงเศร้า"  ร้องมาเป็นเเสนๆรอบไม่เคยรู้สึกจะเป็น เเสดงว่าเพลงนี้มีความหมายต่อผม  เเสดงว่าวันนี้ เวลานี้ ค่ำคืนนี้ ถนนเส้นนี้ รถคันนี้ ล้วนเเล้วเเต่มีความหมาย  คุณ.......ทำไมชื่อคุณถึงไพเราะเหมือนเสียงเปียโน คีย์E    ความงดงาม การเจริญเติบโต ความมหัศจรรย์ของธรรมชาติ เสียงเพลงที่ไพเราะ ศิลปะที่ไม่มีวันตาย ผมจะให้คุณ จะรำลึกถึงคุณ


ความงดงาม จักรวาลจงมีเเต่คุณ?

ผมอยากจะบันทึกให้คุณเห็นสิ่งเดียวกับผม