วันเสาร์ที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2556

ไม่มีอีกต่อไป เเม้นในอากาศหายใจ


    ปากกาเก่าๆให้ความหมายเเก่ชีวิตผม  มือขวที่ตายด้านของผม จับมันด้วยความรู้สึกเหมือนตนอยู่บนหน้าผาสูง เพื่อข้ามพ้นความทุกข์ ความกลัว ความโดดเดี่ยว..............หมึกสีน้ำเงินนำพาความรู้สึกจากจิตวิญญาณของผม ไปสู่เส้นทางบนกระดาษที่ว่างเปล่า  ตัวหนังสือที่ลัดเลี้ยวไปมาประกอบกันเป็นเรื่องราวความจริง ทำให้กระดาษเเผ่นนี้มีความหมายสำหรับผมที่สุด ผมรักกระดาษเเผ่นนี้เข้าเเล้ว  มันจะไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป   
     
         จากนี้ไปผมจะพูดกล่าวถึงเรื่อง "ความหมาย"   ผมคิดๆดูเเล้ว ถ้าผมฉีกกระดาษแผ่นนี้ตอนนี้ทันที ผมคงจะผิดหวัง เศร้าเสียใจเพราะผมกำลังทำลายสิ่งที่มีความหมายต่อชีวิตของผม  ผมมีพันธะกับกระดาษแผ่นนี้  ถึงจะเป็นแค่สิ่งของก็เถอะนะ
ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี  ผมขอเปรียบเทียบกับเรื่องราวเก่าๆเรื่องหนึ่ง  ตอนนั้นผมอายุ2ขวบ ยังไม่เข้าใจประจักษ์ในคำว่า “ความหมาย”  ยังไม่รู้จักคำว่าชีวิต  ยังไม่มีความเข้าใจในรสชาติอะไรเลย     “ก็แค่นั้นเองครับ”   พ่อของผมถูกรถ10ล้อชน หรือที่เรียกด้วยภาษาง่ายๆว่า “ตายโหง” อะครับ  แม่เล่าให้ฟังตอนผมโตว่า วันงานศพพ่อ ผมวิ่งเล่นรอบๆโลงศพหัวเราะเสียงดังและตะโกนว่า “พ่ออยู่ในนี้” อย่างมีความสุข  มันน่าสนใจตรงนี้แหละครับ ทำไมแม่ถึงร้องไห้เหมือนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อบนโลกเถื่อนๆใบนี้  เพราะความหมายหรอ ที่พ่อมีต่อแม่  เหมือนกับกระดาษแผ่นนี้และตัวผม 

ลองคิดดูให้ดีนะครับ  ลองเปิดใจมองไปรอบๆตัว อะไรที่เป็นของคุณบ้าง?  อะไรที่มีอิทธิพลต่อคุณมากที่สุดในชีวิต  อะไรคือสิ่งที่ล้ำค่าและมหัศจรรย์..........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................เชื่อเถอะครับ สิ่งที่คุณกำลังคิดถึงอยู่นั้น  วันหนึ่งมันจะสูญสลายเป็นเถ้าธุลีครับ  ไม่มีอะไรเป็นของเรา แม้นแต่ตัวเรา ร่างกายเรา ความคิดเรา       คุณ ผม หรือใครก็ตามครับ  ขณะที่คุณกำลังสร้างความหมาย ให้กับโลกใบนี้ หรือห่าเหวอะไรก็แล้วแต่นะ........................หัดให้ความหมายกับจิตวิญญาณของตนเองบ้าง  เราทุกคนต่างมีความหมายครับ  ถ้าผิดหวังกับอารมณ์ เรื่องราวทางสังคม ก็ลองทำตัวเป็นเด็กอายุ2ขวบซะ  เดียวผมต้องหานิทานฟังซะแล้วสิ เพราะผมกำลังจะฉีกกระดาษแผ่นนี้ หลังจากบทความนี้จบลง


 


 





2 ความคิดเห็น: